ខ្ញុំជា Cheng Qiguang នៃ Vitality Bar ហើយប្រធានបទដែលខ្ញុំយកមកចែករំលែកថ្ងៃនេះគឺ៖ គ្មានអាយុល្អបំផុតទេ មានតែចិត្តគំនិតល្អបំផុតប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សមួយចំនួនប្រហែលជាឆ្ងល់ថា តើអាយុណាដែលល្អបំផុតក្នុងជីវិត? ជាកុមារភាពដែលគ្មានការខ្វល់ខ្វាយ ឬយុវវ័យដែលមានស្មារតី ឬវ័យចាស់ដែលស្ងប់ស្ងាត់។ ខ្ញុំផ្ទាល់ជឿថាមិនមានអាយុណាល្អបំផុតក្នុងជីវិតទេ គឺមានតែចិត្តគំនិតល្អបំផុត។
ខ្ញុំកើតក្នុងគ្រួសារជនបទដាច់ស្រយាល មានបងប្អូនប្រុសស្រីច្រើនក្នុងគ្រួសារ ហើយខ្ញុំជាកូនពៅ នៅផ្ទះតែងតែត្រូវពួកបងធំ "សម្លុត" ប៉ុន្តែឲ្យតែកូនខុស ខ្ញុំនឹងទៅរកឪពុកម្តាយត្អូញត្អែរ ចង់បានការមើលថែ និងក្តីស្រលាញ់ពីឪពុកម្តាយជានិច្ច ដូច្នេះហើយក្នុងបរិយាកាសលេងសើចក៏ធំឡើង។ ដោយសារភាពក្រីក្ររបស់គ្រួសារខ្ញុំ ខ្ញុំបានឈប់រៀនតាំងពីព្រលឹម ហើយស្នាក់នៅផ្ទះរហូតដល់អាយុ 17 ឆ្នាំ។ ជាមួយនឹងរលកនៃកំណែទម្រង់ និងការបើកចំហរ និងការងារចំណាកស្រុក ខ្ញុំបានទៅភាគខាងត្បូងទៅកាន់ខេត្ត Guangdong ជាមួយនឹងដៃគូជាច្រើន។ នៅពេលនេះស្ថានភាពចិត្តប្រែប្រួលបន្តិចម្តងៗ ព្រោះចេញពីផ្ទះតែងជួបរឿងមិនសប្បាយចិត្ត និងសោកសៅ ហើយមិនចង់ឱ្យឪពុកម្តាយព្រួយបារម្ភឡើយ រាល់ពេលទៅផ្ទះរាយការណ៍សុខនឹងនិយាយល្អណាស់។ នៅពេលខ្ញុំកាន់តែចាស់ រឿងដំបូងដែលខ្ញុំហៅពួកគេឥឡូវនេះគឺប្រាប់ពួកគេឱ្យថែរក្សាសុខភាពរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេប្រាប់ខ្ញុំឱ្យធ្វើការ។ យ៉ាងនេះ ខ្ញំុសង្ឃឹមថា តាចាស់អាចចំនាយពេលចាស់ទៅបានសុខស្រួល តាចាស់សង្ឃឹមថា អាត្មាអាចធ្វើការបានដោយភាពសុខសាន្ត គ្នាទៅវិញទៅមក រក្សាភាពលំបាកក្នុងចិត្តរៀងៗខ្លួន ស្ងាត់ស្ងៀម ស៊ូទ្រាំតែម្នាក់ឯង កុំឱ្យគ្នាខ្វល់ខ្វាយ។
មានភាពកក់ក្ដៅមួយប្រភេទដែលមនុស្សមិនអាចបំភ្លេចបាន ពោលគឺភាពអាស្រ័យគ្នានៃព្រលឹង។ សម្រាប់ការសិក្សារបស់កូនខ្ញុំទិញផ្ទះនៅស្រុក ចង់អោយប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំទៅអង្គុយស្រុកជាមួយខ្ញុំទៅរស់នៅ តែគេមិនសុខចិត្តថារស់នៅស្រុកស្រែ មិនត្រឹមតែទីវាលធំទូលាយ ខ្យល់អាកាសបរិសុទ្ធទេ ថែមទាំងអាចដាំបន្លែ ចិញ្ចឹមមាន់បាន មកលេងស្រុកស្រែចំការ ខ្ញុំក៏គិតទៅស្រុកដែលមិនចេះនៅស្រុកគេ ស្រួលជាង។ ដូច្នេះខ្ញុំអាចត្រឡប់ទៅចំណាយពេលប៉ុន្មានថ្ងៃជាមួយពួកគេក្នុងវិស្សមកាលរាល់ឆ្នាំ។ ខ្ញុំចាំបានថាពេលបុណ្យនិទាឃរដូវត្រលប់មកផ្ទះវិញពីរបីថ្ងៃ ជិតដល់ថ្ងៃឈប់សំរាក ប្រញាប់ត្រឡប់ទៅក្រុមហ៊ុនវិញទៅធ្វើការ (ពេលមេឃភ្លៀងតិចៗ ម្តាយខ្ញុំមើលមកខ្ញុំជិះទៅស្រុករៀបចំអីវ៉ាន់ ដើរជំពប់ជើងទៅភូមិ ពេលខ្ញុំទៅឆ្ងាយ ក្រឡេកមើលភូមិ ខ្ញុំនៅតែឈរមើលមុខភូមិ។ និយាយខ្លាំងៗថា "ម៉ាក់! ត្រឡប់ទៅវិញទៅ! ខ្ញុំនឹងត្រលប់មកជួបអ្នកវិញនៅពេលខ្ញុំទំនេរ"។ ខ្ញុំមិនដឹងថានាងលឺខ្ញុំទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំប្រាកដថានាងអាចមានអារម្មណ៍អ្វីដែលខ្ញុំនិយាយនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំច្បាស់ណាស់ រលកនេះខ្ញុំខ្លាច / មួយឆ្នាំទៀតនឹងជួបនៅពេលនោះបេះដូងគឺធ្ងន់ណាស់ទោះបីជាមានបេះដូងគ្រប់បែបយ៉ាងក៏ដោយប៉ុន្តែដើម្បីរស់ឡើងវិញ។
លើវិថីជីវិត យើងនឹងជួបរឿងមិនល្អ និងបទពិសោធន៍ជាច្រើន ដែលអាចជារឿងតូចតាចដែលមិនសំខាន់។ នៅពេលនេះ យើងគួរតែស្ងប់ចិត្ត ហើយគិតអំពីរឿងនោះ។ បញ្ហាអាចនាំឱ្យយើងមានអារម្មណ៍មិនល្អ ប៉ុន្តែអារម្មណ៍អាក្រក់មិនអាចដោះស្រាយបញ្ហាបានឡើយ។ លុះត្រាតែទទួលស្គាល់ការបរាជ័យដំបូង ការពិត/ជីវិតរបស់យើងគឺបែបនេះ កប់ក្នុងឧបសគ្គ បទពិសោធន៍នៃបេះដូង។
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានអាន "ច្បាប់រស់នៅ" របស់ Inamori Kazuo ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ។ ខ្ញុំធ្លាប់រវល់ខ្លាំងសម្រាប់ជីវិត ហត់នឿយនឹងការងារ។ ទុក្ខលំបាកបានស៊ីអស់ហើយ ប៉ុន្តែជីវិតមិនបានដល់លទ្ធផលដែលរំពឹងទុក។ រវល់រាល់ថ្ងៃ តែមិនដឹងអត្ថន័យថារវល់/នៅណា? ធ្វើការយប់ជ្រៅ លទ្ធផលការងារតិចតួច ហើយពេលខ្លះមិនបានធ្វើអ្វីសោះ ប៉ុន្តែរាងកាយមានអារម្មណ៍ហត់ខ្លាំង។ ខ្ញុំចាំថា លោក អ៊ីណាម៉ូរី បាននិយាយថា "ខ្លឹមសារនៃភាពជូរចត់/គឺជាសមត្ថភាពក្នុងការផ្តោតអារម្មណ៍រយៈពេលយូរសម្រាប់គោលដៅជាក់លាក់មួយ វាគឺជាខ្លឹមសារនៃការគ្រប់គ្រងខ្លួនឯង ការតស៊ូ និងសមត្ថភាពក្នុងការគិតឱ្យបានស៊ីជម្រៅ នៅពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ថា/មិនអាចទ្រាំទ្របាន ប៉ុន្តែក៏ត្រូវប្រឹងប្រែងធ្វើការ ប្តេជ្ញាចិត្តដើម្បីឆ្ពោះទៅមុខ វានឹងផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់អ្នក"។ ខ្ញុំយល់បន្តិចម្តងៗថា ទុក្ខគឺដើម្បីពង្រឹងចិត្ត បន្សុទ្ធព្រលឹង អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើគឺបណ្តុះធម្មជាតិ ជួបមនុស្សដើម្បីបណ្តុះបេះដូង។
ពេលវេលាបង្ហោះ៖ ថ្ងៃទី ១៧ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០២៣
